روزگار !

خزان ، بدیدن ِ آن روی چون بهار ، خوشست
بیا ، که شکوه ِ دل ، با غمگسار خوشست
به وعده دیرکن ، ای بخت ِ رونهاده به راه
که بر دلم ، غم ِ شیرین ِ انتظار خوشست !
ز گرد ِ فتنه ، جهان تیره شد ، به چشم ِ امید
تهمتنی ، که نماید رخ از غبار ، خوشست
گرت ، لب از لب آن یار ِ گرم بوسه جداست
نگاه ِ تشنه ی چشمان ِ بوسه بار خوشست
درین کتاب ِ کهن ، داستان ِ تازه بسی است
ورق گشایی ِ انگشت ِ روزگار خوشست !
غزال زخمی ِ بختم ، که قطره قطره ی خون
ز من ، به دامن ِ هر دره ، یادگار خوشست
به رخنه ، خنده زند ، بندیان غمزده را
شکست ِ شوکت ِ خونین ِ این حصار خوشست
بتا ! درنگ ِ زمانم ، به زنگ ِ تیره ، فسرد
زمانه ، چون سر ِ زلف تو ، بی قرار خوشست
دلا ، به موج ِ بلا ، سینه زن ، که گر شکنی
شکسته زورق ِ افتاده بر کنار خوشست !
قفس ، نصیب ِ فریدون شد ، از تباهی ِ بخت
گریز تک تک ِ مرغان ِ هوشیار خوشست